Beschrijving
WILD DAGGA: EEN MILD PSYCHOACTIEF KRUID
Het lijkt erop dat mensen een aangeboren gedrag vertonen om bewustzijnsveranderende planten op te sporen en binnen te krijgen, en we hebben toevallig toegang tot een verbazingwekkende reeks ervan – een daarvan is wild dagga.
Wild dagga, bekend onder de wetenschappelijke naam Leonotis leonurus, is een plant afkomstig uit Zuid-Afrika die vergeleken wordt met cannabis vanwege de effecten die het produceert bij het roken. Naast het vertonen van psychoactieve eigenschappen, heeft de plant ook een interessant therapeutisch potentieel getoond.
BESCHRIJVING EN ECOLOGIE
Wild dagga komt in overvloed voor in zijn oorspronkelijke habitat van vochtige graslanden. Exemplaren kunnen verticaal tot 2 meter lang worden en ongeveer 1 meter breed. De plant staat bekend om zijn aantrekkelijke esthetiek en vervult soms de rol van een sierplant, met feloranje bloesems en een stekelige kroon.
PSYCHOACTIEVE EFFECTEN
Van Wild dagga is bekend dat het milde psychoactieve effecten heeft. Interessant is dat de inheemse naam voor cannabis in Zuid-Afrika “dachab” is, waarvan “dagga” is afgeleid. De naam van deze planten is niet het enige dat ze gemeen hebben.
Gedroogde wilde dagga kan worden gerookt, waardoor gevoelens van kalmte, ontspanning en duizeligheid ontstaan. Het kruid kan ook gevoelens van euforie opwekken.
Anekdotische rapporten beweren dat het roken van wilde dagga ook bijdraagt aan verbetering van de stemming en meer mentale helderheid. Er is gemeld dat hoge doses resulteren in milde visuele hallucinaties. De bloemen zijn het krachtigste deel van het plantmateriaal. De bladeren zijn ook in staat om psychoactieve effecten te geven, maar grotere hoeveelheden zijn vereist.
Het roken van het gedroogde plantmateriaal is niet de enige manier om wilde dagga binnen te krijgen. Het kruid kan ook in water worden afgekookt om thee te zetten.
Het chemische bestanddeel waarvan wordt aangenomen dat het verantwoordelijk is voor de psychoactieve eigenschappen, is leonurine. Dit molecuul blijkt antidepressivum-achtige effecten te vertonen bij muizen. Er is echter enige controverse over de aanwezigheid van dit molecuul in wilde dagga. Hoewel het wordt aangetroffen in plantensoorten van dezelfde familie als wilde dagga, de Lamiaceae-familie, is het molecuul via chemische analyse nooit gevonden in wilde dagga.
TRADITIONEEL GEBRUIK
In recentere tijden heeft de wetenschap de kans gehad om aspecten van deze plant te analyseren. In de traditionele geneeskunde wordt het echter tamelijk veelvuldig gebruikt als remedie tegen een hele reeks aandoeningen en aandoeningen.
Delen van de anatomie van de plant, zoals de bloemen, zaden, bladeren en stengels, worden gebruikt om infusies te maken. Deze preparaten worden vervolgens gebruikt om te proberen een verscheidenheid aan aandoeningen te behandelen.
De wortels, bladeren en schors van wilde dagga worden ook traditioneel gebruikt als middel om braken op te wekken bij blootstelling aan slangenbeten en schorpioenen- en bijensteken.
TOXICOLOGIE EN VEILIGHEID
Planten beïnvloeden veel verschillende mensen op verschillende manieren. Degenen die overwegen om wilde dagga te gebruiken, moeten hun eigen onderzoek doen om er zeker van te zijn dat de plant geschikt is voor hen. Contra-indicaties met medicijnen zijn mogelijk en mensen met gezondheidsproblemen moeten een arts raadplegen. Gebruik tijdens de zwangerschap wordt niet aanbevolen.
Uit toxicologisch onderzoek bij ratten bleek dat hoge doses bijdroegen aan nadelige effecten op organen en bloedcellen.
WETTIGHEID
Wild dagga is sinds 2009 geclassificeerd als een illegale stof in Letland en Polen.
